waarom loslaten eigenlijk niet zo moeilijk is

h

Regelmatig heb ik gesprekken, vooral met moeders, over het loslaten van hun kinderen. Loslaten in de zin van het geven van meer vrijheden, meer bewegingsruimte. De leeftijd van de kinderen waarover het gaat varieert, maar de toon van het gesprek is meestal hetzelfde: loslaten is een moeizaam proces dat gepaard gaat met angst. Enerzijds logisch. Maar loslaten zou eigenlijk als iets euforisch moeten worden ervaren. Een daad om trots op te zijn. Want je kind werkelijk loslaten is iets wat groter is dan jij zelf.

Ter illustratie en inspiratie het verhaal uit Oude Testament over Abraham die op verzoek van God zijn zoon Izaäk zal offeren op een brandstapel. Hoezo?, dacht ik altijd. Dat is toch een veel te groot offer om trouw aan God te bewijzen.

Maar sinds kort zie ik het anders: met de bereidheid te offeren, de bereidheid zijn zoon los te laten, laat Abraham zien een onmetelijk vertrouwen te hebben in iets dat groter is dan hemzelf. Abraham durft zich zelf weg te cijferen omdat hij begrijpt dat er een hogere macht is met een plan. En zijn vertrouwen in deze hogere macht is belangrijker dan het ‘hebben’ van zijn zoon Izaäk.

Vandaag de dag leven niet zo veel ouders met het idee van een hogere macht als God. Maar het verhaal heeft wat mij betreft niet aan kracht ingeboet. Het laat ouders van nu zien dat loslaten niet gebaat is bij angst. Loslaten gaat over vertrouwen. Vertrouwen in het kind, en vooral vertrouwen in zijn of haar ontwikkelingspotentieel. Wat wordt losgelaten is niet het kind, maar de angsten en de geprojecteerde verwachtingen van de ouders. En daarom kan bij het kind iets wat nog niet zichtbaar is zichtbaar worden.

Door niet los te laten houdt je je kind tegen in zijn of haar ontwikkeling. En dat is wel het laatste wat je op je geweten wil hebben!
Loslaten was nog nooit zo eenvoudig…..

Crafted with by Carlos & Brad