anekdote: aiiii, pijnlijk betrapt door puberzoon

Het is zondagochtend, ape-relaxete sfeer in huis. Zoon van bijna 18 wil een gesprekje met zijn ouders over het vieren van zijn verjaardag. Prima moment hiervoor, zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Pa en moe zitten te werken achter hun apparaten.

h

“Hé ….??? Hallo contact…???”, roept zoon van bijna 18. Hij staat recht voor me. ”Jaaha, wat is er? Lange tussenpose. “Uuh ja, je verjaardag. Kan het even wachten?”. En dan weer even later: “Uh ja je verjaardag… nou uuhh, schrijf je wensen maar op een briefje. We zien wel”, reageer ik geïrriteerd, terwijl mijn ogen aan het scherm blijven plakken. “Mam, doe even normaal. Ik ben bijna jarig, kun je dan even aandacht geven?”. Aiiii ik ben pijnlijk betrapt. Het is niet de puber die soort van wezenloos vanachter een schermpje praat tegen de moeder. Neeee. Hellup. Ik, ben zelf degene die niet in staat is tot contact.

Sneller dan je het in de gaten hebt ben je meer online verbonden dan met je gezin. Het leven van “het vrolijke huisgezin*” is diffuus. Zijn we nog wel een huisgezin? We worden steeds meer een groepje losse individuen. Levend achter een of ander scherm, allemaal met iets anders verbonden. De tijd dat je met z’n allen tegelijk naar hetzelfde TV-programma keek is allang vervlogen.

De zuigkracht van de schermen maakt het tot een grote uitdaging om een (h)echt gezinsleven te leiden. Heel bewust moet je je loskoppelen van de niet aflatende impulsen van je mobiel, tablet en laptop. Tijd voor gezamenlijke momenten is niet langer vanzelfsprekend, die moet je bewust creëren door grenzen te stellen aan schermgebruik. En dan dus niet alleen aan het gedrag van de kinderen, maar net zo goed aan dat van vader en moeder…. Aiiii.

*zie mijn blog ‘het vrolijke huisgezin’, maart 2015

Crafted with by Carlos & Brad